Met twee Allgaier verdampers A22 naar The great Dorset Steam Fair 2018

Wij, dat zijn vader en zoon Maarten en Lex Hendriks. Het was in de winter van 2008 dat ik, Maarten, bij Martien De Volvoman op visite was. Hij ging in de stal zijn paardje verzorgen en ik liep voor de gezelligheid met hem mee. Daar zag ik onder een berg pakken stro een trekkerwiel uitsteken. Er zat een Allgaier A22 aanvast. Opgewonden vraag ik of Martien hem verkoopt.

Ik liep toen al 5 jaar te bedelen bij een Belgische boer om mij zijn Allgaier A22 te verkopen. Die boer sprak altijd de gevleugelde woorden: "Hij is voor U, maar het is niet voor nu."

Martien glimlacht alleen maar op mijn vraag. Ik geef hem een duwtje door te zeggen dat dat Allgaiertje toch niet in zijn BM verzameling past. Hij zegt toe om erover te denken. Veertien dagen later belt hij mij op met het volgende voorstel: "Maarten ik verkoop dat Allgaiertje niet maar je moet eens over het volgende nadenken. Ik investeer alle kosten van de restauratie en jij investeert de arbeid. Als je klaar bent is de tractor nog altijd van mij. Jij mag ermee rijden, werken, showen zolang als je wilt. Ben je hem moe, dan breng je hem terug." Ik had maar drie tellen nodig. Tuurlijk dat was een geweldige kans.

In 2017 is de restauratie helemaal klaar. In mijn schuur is ondertussen ook het Belgische Allgaiertje geland. Ik heb er nu twee. Eentje volledig nieuw van Martien en eentje na 17 jaar van mij in heeeel slechte staat.

Een jaar vóór Dorset start het verhaal over onze reis.

Lex komt in de schuur binnenwandelen en wijst naar de Belgische in zeer slechte staat verkerende A22. "Wat ga je daar mee doen?" Ik zeg: "Ik begin niet meer aan zo'n grote klus. Ik ben straks ver in de 70, als hij klaar is. Die is ooit voor jou." Lex trekt een sip gezicht en zegt:"O, dat is jammer. Dan zullen we er nooit samen op rijden. Is toch veel leuker dat we samen gaan trekkerrijden, dan wanneer jij er straks niet meer bent." Jezus daar leunt dat jong wel heel erg op mijn gevoel.

Na bedenktijd en overleg met mijn vrouwtje maak ik met Lex de volgende afspraken: De restauratie moet vóór volgend jaar klaar zijn want Dorset wordt ons doel en we moeten het samen doen. Lex is helemaal enthousiast. We hebben 16 maanden voor dit project. Net als bij de trekker van Martien wordt alles vernieuwd: alle lagers, zuiger, cilinder, krukas afdraaien, remmen, stuurinrichting en elektrische inrichting. Eén verschil is er wel. Lex' trekkertje wordt niet gespoten. Die blijft zoals hij gevonden is. Ruim op tijd is de klus geklaard dankzij de samenwerking met Lex en ik ben ondertussen gepensioneerd en heb dus tijd zat.

Gewoon doen, daar begint het mee.

Dag 1.

Zaterdag 18 augustus om 8 uur vertrekt het treintje in de Bachstraat uitgezwaaid door familie, vrienden en buren. Martiens tractor voorop, want die loopt 30 km/uur. Daarachter die van Lex zelfmeesturend en daarachter de caravan. We rijden bij toerbeurt op de tractor. De eerste beproeving is bergop ons dorp uit met 4.700 kg totaalgewicht. De grote overbrenging maakt 't zwaar en dapper kloppend en rokend ploffen we naar boven in de derde versnelling.

Over 't pontje bij Berg aan de Maas en dan met 20 km/u en een heerlijke roffel van 1000 tpm relaxed door het vlakke Belgische land richting Genk, Hasselt, Aarschot. We bouwen geen files en gaan tijdig ff opzij. Onze ruggen klagen niet en met een grote aanstekelijke smile op onze snoeten krijgen we duimpjes van passanten. Dan sturen we tussen Brussel en Mechelen door over binnenwegen naar Aalst en Oudenaarde. Daar vinden we een mooi rustig plekje op een stoppelveld tegen de kraag van maïsveld. Na 12 uur sturen en 200 km rijden zetten we de motor uit: wat een rust! Na heerlijk samen kokkerellen en de dag evalueren vallen we om in een diepe slaap.

Dag 2.

Nog zo'n dikke 100 km te gaan wordt het een eitje vandaag. Toch? Nou nee we verrijden ons bij Veurne en bij Gravelines in Frankrijk. Een beetje omrijden? Nou en? In Gravelines verzeilen we op een industriegebied en als we de bewoonde wereld weer bereiken houd ik een auto tegen op een rotonde. De chauffeur geeft in rap Frans de weg aan die we moeten volgen. Waarschijnlijk keek ik zo verward na die berg info dat zijn vriendin vroeg of ik het begrepen had? Na nog een keer de franse waterval reden ze weg. 100 meter na de rotonde houdt de auto van de fransman in en de hand van de vriendin zwaait uit het raam dat we hen moeten volgen. Geweldig want na 15 minuten volgen en vele slingers en zijstraten gebaren ze ons dat we de volgende weg links moeten en dan komen we vanzelf in Calais. Het begint al schemerig te worden als we Calais naderen.

Weer zit het tegen en we geraken op een industriegebied. Plots springen er drie zwarte jonge mannen uit de struiken en rennen met ons mee. Volgas met 30 km/u rijden we er vandoor. Snel ergens rechtsaf. Stomme keuze want dat loopt dood. We moeten terug langs die mannen. Weer andere mannen rennen mee, eentje naast de tractor van lex en eentje bij de caravandeur. Lex zwaait met de stalen zwengel van de motor en dreigt hem ook te gebruiken. Gelukkig druipen ze na 100 meter af. Poeh, dat kwam ineens dichtbij.

De rust keert terug bij ons als we de haven binnenrijden. Nog even wachten en we mogen gescheiden aan boord omdat dat beter is voor de gewichtsverdeling van de boot. Aan de overkant mogen we om drie uur in de ochtend als laatsten van boord om de anderen niet te hinderen. Gelijk krijgen we drie verkeersborden met te veel info voor onze neuzen en we draaien op goed geluk linksaf en stomen een hele steile berg op. Boven zetten we de boel stil op een parkeerhaven langs de weg om te slapen. Ik zeg je: "Het is alsof de passerende vrachtwagens binnenrijden als ze ons huisje op de wielen laten schudden."

Dag 3.

's Ochtends gaan we op zoek naar een tankstation, restaurant, begraafplaats of woonwijk voor water. Het trekkertje heeft zijn cilinder in 50 liter water liggen en dat water gaat koken dus om de twee uur moet er 20 liter bij in de tractor. In een woonwijk bel ik met een twintig liter kan aan. Binnen hoor ik gestommel. Ik schrik. Als de deur opengaat zit er een naakte man in zijn rolstoel: "What can I do for you?" Ik twijfel. Hij nog eens: "Can I help you?". Waarom ook niet. Dwars door zijn woonkamer kan ik in zijn achtertuin de buitenkraan vrijmaken van distels en dan water tappen. In de gauwigheid grist hij een theedoek van het aanrecht en legt die in zijn schoot. Dat helpt. Als we drie keer water getapt hebben, trekt hij een broek aan en komt ons buiten bewonderen en uitzwaaien.

We knopen de tractors weer aan elkaar en vervolgen de reis. De Zuid Engelse heuvels zijn steil dus het Allgaiertje van Lex moet bergop bijspringen om de bergen met een gangetje van 15 km/u te bedwingen. Dan knettert 't dat het een lieve lust is. In huizen gaan de deuren open en jong en oud wil weten wat er gebeurt. Dan gaan duimpjes omhoog en worden we vrolijk nagezwaaid. Wat een super mensen zijn die Engelsen. Zelfs als we een file vormen omdat we op de smalle wegen niet tijdig opzij kunnen blijven ze vriendelijk en geduldig achter ons rijden. Staan we dan eindelijk langs de kant van de weg en iedereen kan passeren dan nog steken van de 106 auto's de meesten een hand op om te bedanken.

Zo rond een uur of zes besluiten we om een slaapplek te zoeken voor de nacht. Na dikke 100 km vinden we een zijweg richting een bos met een mooie plek om te staan.

Dag 4.

Na vier vruchteloze pogingen om het treintje, dat op drie plaatsen scharniert, terugop op de weg te stoten, besluiten we om een hek naar een weiland uit de scharnieren te tillen. In de zeer steile wei draai ik te scherp waardoor de trekstang met stuurinrichting verbuigt. Nu stuurt de tractor van Lex alleen nog maar linksaf. Shit, wat nu? Na overleg buigen we de boel met geweld recht maar bedenken dat de buigplek wel verzwakt is. Je wilt niet dat plots de tractor van Lex naar links afslaat en dat de boel kantelt of nog erger. Dus we koppelen de trekkers los en ik ga solo rijden en Lex gaat met de caravan verder. Nu ligt onze snelheid rond de 15 à 16 km/u. Overleggen met elkaar en mooie dingen delen gaat nu met toeteren, zwaaien en wijzen. De stemming zit er weer gauw in en kletsen doen we wel in een café of restaurantje. Na weer een geweldig dagje over de steigerende Engelse wegen, tussen de uitgestrekte landerijen en langs oude stijlvolle woningen sluiten we de dag op een veld langs de doorgaande grote weg en omzoomd met dikke hagen waardoor we onzichtbaar zijn voor het langsrijdende verkeer. Bij een warm ondergaand zonnetje laten we zittend in onze campingstoeltjes met rugleuning de dag de revu passeren. Voor alle eerlijkheid bekennen we hier dat diclofinac en paracetamol onze ruggen helpen om de zware inspanning te verdragen. Nog even de tractoren van water voorzien, kleppen smeren, diesel aanvullen en zo kunnen we morgen meteen van kiet. Vandaag toch 100 km opgeschoten. Morgen zullen we met wat geluk Dorset halen. Mooi op tijd want overmorgen begint de show. Voor vandaag; welterusten!

Dag 5.

Na een korte routecheck duiken we weer de weg op. Dorset here we come! Alle twee luid zingend op onze tractoren genieten we van de weg en het landschap. Wat is dat? Lex kijkt staande over de caravan naar achteren. Wat moet die Hollander in zijn camper? Hij kan toch makkelijk voorbij! Verdikke dat zijn Martien De Volvoman en zijn vrouw Nelly. Martien gebaart dat hij verderop een plek zoekt om te stoppen. Wàt een verrassing. Stevige kussen en idem schouderkloppen worden uitgewisseld. Bij Nelly's koffie wordt verteld en gelachen. Wat een toeval!

Martien vertelt dat 't nog een km of dertig is naar de show. We spreken af dat we elkaar daar zullen opzoeken. Nog maar enkele km`s en we zijn er. Gewapend met het betalingsbewijs sturen we gate 8 binnen voor de camping voor bezoekers. Michelle is een beetje een nors kijkende vrouw die last heeft van de stress van de honderden bezoekers. Onze papieren zijn waterdicht maar ze vertelt dat tractoren niet op het campingterrein mogen komen en dat we er dus niet in kunnen??? Ze stelt voor om ons het geld van de tickets terug te geven en dat we maar een plekje zoeken buiten het terrein want alles zit barstensvol. Ik merk op dat dat wel heel onbeleefd is. Waarop ze de security vraagt om eens te komen kijken. Nou dat was kaasje voor ons. Die mannen waren heel gauw onder de indruk van onze onderneming: "Did you drive those tractors from Holland to Dorset? You must be crazy and brave as wel. Michelle!! Pull some strings. You can not send those guy's away." Dus klom Michelle weer in de telefoon en verdween al pratend. Ze keerde terug met een enorme glimlach. We mogen bij het showterrein voor werkende tractors op de camping staan. Dat hadden we niet voor mogelijk gehouden. Niet ingeloot om daar te mogen staan regelt Michelle nu dat het wel mag. De dikke knuffel had ze dubbel en dwars verdiend. Zo tokkelen we over het hele terrein naar RED 1 en stralen als kleine kinderen met een nieuwe step. Ons geluk kunnen we niet bevatten en om het te vieren gaan we als alles staat naar een feesttent om er daar een paar pinten leeg te kiepen. Wauw!!!

Dag 6.

Eerst douchen na zes dagen van olie, vet en diesel. Dat is errug lekker. En dan de show verkennen. Ongeloofloos die showman stoommachines. Met een stoeltje erbij gaan zitten en opslurpen wat je ziet en ruikt.We verhuizen van het een naar het ander en verwonderen ons. Bij de helling bij Heavy Haulage houden we onze adem in. Stoomtractors trekken een locomotief op een dieplader omhoog of een dieplader met elektromotoren of scheepskettingen. De kracht van die gigantische fluisteraars is schier onbegrensd. We treffen er Janus en Gerda Nooijen met een deel van hun branderverzameling. Weer instant gezelligheid met sterke verhalen en koffie. Dan stelt Lex voor om terug te gaan naar de tractors en om eens met ze naar het showterrein voor werkende tractors te gaan. Wel ja, we hebben er nog geen genoeg van dus we gaan weer tractorrijden. Omdat we geen gerei meegenomen hebben lenen we van anderen een eg of een wals om mee rond te rijden. Een Engelse boer met een gereviseerde Leyland tractor vraagt of hij ons treintje van de twee tractoren met de wals samen mocht trekken om te weten of de trekker het met vollast ook goed doet. No problem sir. En zo rijdt er even later een powerpack over het veld. Dat was vet!

Zo genieten we al slenterend over het terrein van de motoren, de fietsen, de orkesten, de artiesten, de auto's, de graafmachines, de stuntrijders met motoren, auto's en trucks, de miniaturen, de stoomkermis, de markten, de stalletjes en nog veel meer. Het is een feest voor jong en oud. Overal gezelligheid en beleefdheid. Wat een verademing vergeleken met ons kleine landje vol opgefokte mensen met een kort lontje. De weergoden hadden voor ons op de laatste dag nog een gratis douche van acht tot acht. Geen Brit is daar van onder de indruk. Gewoon waterdichte kleding aan en gaan met die banaan.

Dan moeten we nog zorgen dat ons verbogen stuk ijzer van de stuurinrichting gelast wordt. Lex bedenkt dat de mannen van de trekkertrek nog weleens iets kapot rijden dus daar hebben we een kans op lassers. We lopen met ons werkstuk tussen de caravans en campers van de trekkertrekmannen. In een voortent zitten vier mannen bijeen. Lex vertelt wie we zijn en waarom we naar Dorset gereden zijn. Verbazing alom. Dan de hamvraag: "Wie kan voor ons dit lassen?" Twee steken er een hand op en eentje loopt met ons naar zijn caravan. Hij stuurt ons naar de rommelmarkt om een passend stuk ijzer te zoeken en hij zal 't vastlassen. Zo gezegd zo gedaan. Als we 's avonds terugkomen bij de voortent van onze redder ligt het werkstuk kant en klaar op ons te wachten met de inscriptie Made in England duidelijk leesbaar naar boven. Dat is Engelse humor. Hij wil van geen belonen weten en opgetogen met ons mooie ijzer lopen we terug naar onze caravan. Daar moet alles gesmeerd worden en de kleppen gesteld. Lex begint met opruimen van voortent en caravan. Een aardige Belg komt kijken en babbelen. Die meneer Van den Broeck is zo vriendelijk om ons zijn telefoonnummer te geven voor 't geval we hulp nodig hebben als we in de buurt van De Verbrande Brug zijn. Super! We sluiten ons vierdaagsbezoek aan The Great Dorset Steam Fair af met de laatste pinten.

Cheers Daddy!

Dag 10.

We verlaten Dorset (Tarrant Hinton om precies te zijn) richting Salisbury en Winchester en zullen dan via de A 272 Petersfield, Petworth, Haywards Heath, Heathfield richting Hastings, Folkstone naar Dover. Hiervoor hebben we vierdagen uitgetrokken om meer van de Engelsen en hun land te genieten.

In The Fox ang Goose verliest Lex één van zijn oordoppen. We zoeken alles af en zelfs het personeel moet mee zoeken van de baas. Maar geen oordop. Dat ding kun je niet missen en dat is nog duur ook. Als we een beetje verslagen terug naar de tractor lopen staat er op het zadel een potje met wel vijftig zachte oordopjes erin. Lex zoekt de gulle gever en bedankt hem hartelijk. Van zoveel empathie klaren onze gezichten weer op en karren we verder. De Allgaier van Lex moet weer vaak aan de bak als extra power bergop. Dat levert een kakefonie van geluid op, want de tractoren lopen wel even snel maar de motor van Lex loopt snel en de mijne loopt langzaam. Die twee verschillen in tempo doet vele hoofden draaien.

Vannacht staan we bij een restaurant waar we het eten goed laten smaken en een stevige pint drinken. De tractoren geven geen krimp en leveren met dat ene cilindertje alle power die we nodig hebben. We zijn dan ook trots dat de restauratie zo goed gelukt is. Diesel is helemaal een meevaller. Die van Martien met de snelgang erin loopt 1:12 en dat is met 4,5 ton aan de haak niet verkeerd. Als dat geweldige waterverbruik er niet was. Op begraafplaatsen is een kraan daar maken we dankbaar gebruik van en op een tankstation hebben we de bossen snijbloemen in vier emmers bij elkaar gezet en het water uit de overgebleven emmers in de waterbak van de tractors gekiept zodat we zonder risico op vastlopers verder konden.

Dag 11.

Na een goede nachtrust opfrissen en op weg. Het zit vandaag een ochtend lang tegen. Het regent aan één stuk. Het is koud en we worden nat vanbinnen door de condens. De zadels stromen vol door het regenwater dat van de jas afstroomt. Brrrrr. Niet leuk. Maar dan prikt de zon door de wolken en we ontdooien weer. Stockbridge verwelkomt ons met een oude romantische hoofdstraat met antieke gevels en antieke inrichting. De Engelsen weten wel hun geschiedenis te waarderen en conserveren. Ik vind het allemaal prachtig. Ook de grote koppen koffie met grote stukken chocolade cake vind ik allemachtig prachtig. Als we de reis vervolgen zien we een mooi stuk grasland tegenover een woning. Daar houden we halt om te overnachten. De bewoners hebben bij navraag geen bezwaar dat wij er staan. Heerlijk toch!

Dag 12.

We bereiken vandaag Cliff End oostelijk van Hastings. We staan achter de zeedijk moederziel alleen. Heerlijk rustig. Politie rijdt voorbij maar laat ons ongemoeid.

Dag 13.

Dag 13 heeft een verrassing voor ons in petto. We knetteren richting Dover als Lex een bekende camper achter ons ziet rijden. Martien en Nelly rijden ons achterop. Zij zijn nog naar Stonehenge geweest en kunnen daarover boeiend vertellen. De koffie smaakt naar meer en de verhalen rijgen zich aaneen. Gezelligheid is troef. Daar komt ook weer een einde aan en ieder vervolgt weer zijn eigen weg. We vinden een slaapplaats hoog boven Dover en slapen tot drie uur om de boot om 04.20 uur te hebben. Met een welgemeend "Good Bye" nemen we afscheid van een bijzonder land met bijzondere wellevende mensen.

Dag 14.

We zoeken in een buitenwijk van Calais een parkeerplek om het ochtendgloren af te wachten. Aan enkele vroege vogels vragen we de weg naar Duinkerken maar we krijgen evenveel verschillende antwoorden als er wegen aan een rotonde zitten. Gassen maar en de neus na. Na vele verkeersdrempels in Calais rijden we op aanraden van wegwerkers de goede richting op. Helaas rijden we het beruchte industriegebied van de heenreis weer binnen. Er lopen en zitten zwarte mensen langs de kant maar niemand maakt aanstalten om mee te liften. Waarom? Er staat een mobiele politiepost in een zijstraat waarbij twee vluchtelingen braaf op de stoeprand zitten. Opgelucht rijden we richting Duinkerken.

Na vele omzwervingen via omleidingen bereiken we Zwalm. Hier vinden we een pracht plek in de velden op een heuveltop. Als we eten landt er een luchtballon op 500 meter bij ons vandaan. We moeten morgen nog zo'n 200 km en daar zien we nu wel tegenop. De reis eist zijn tol. Het geluid van de motor, het panzadel dat heen en weer wipt zonder demping, het ontbreken van een rugleuning en de vele uren in dezelfde houding. Daar helpen de oordoppen, het wisselen van bestuurder en het staan op de gatenbalk niet meer bij. We zijn moe en dat helpt wel om goed te slapen. Morgen zien we wel verder.

Dag 15.

Om acht uur zijn we al onderweg. Het paardje ruikt de stal dus we nemen minder rust en ergeren ons aan omleidingen die een automobilist slechts vijf minuten extra kosten en ons gewoon drie kwartier. Om half negen 's avonds rijden we het pontje bij Berg aan de Maas op. Over een klein uurtje zijn we thuis.

De Allgaiertjes hebben geen klap verkeerd gegeven en de afgebroken handremhendel is lompigheid van mijn kant en ook nog eens slecht laswerk van mij. Ik ben super trots op Lex. Het was een geslaagde vader-zoon vakantie.

Om half tien staar staan ze op ons te wachten. Chelly met Milly en Dory. Het is een warm emotioneel onthaal. Milly stuitert om Lex heen en wil opgetild worden. Ze laat papa niet meer los. Binnen komen de verhalen los.

Lex bedankt!